ស្ដាប់និស្សិតខ្មែរមកពីខែត្រ “ត្រដាបត្រដួសយ៉ាងណាទើបចប់បរិញ្ញាបត្រ”

បញ្ចូលព័ត៌មានដោយ៖Unknown on Friday, September 13, 2013 0

យុវសិស្សដែលចេញពីត្រកូលគ្រួសារមានជីវិភាពធូរធា ឬក៏ធនមធ្យម ពួកគេអាចជ្រើសរើសយកជំនាញ ឬសាលាតាមចំណូលចិត្តរបស់ពួកគេបាន ក្រោយពីជាប់បាក់ឌុប។ ប៉ុន្តែចំពោះយុវសិស្សក្រីក្រវិញ ការសិក្សាតាមមហាវិទ្យាល័យអាចនឹងមិនបានតាមបំណងឡើយ។ ដោយសម្លឹងឃើញពីចំណុចកង្វះខាតរបស់និស្សិតតាមបណ្ដាខេត្តនេះ គេឃើញស្ថាប័នឯកជនមួយចំនួនបានបង្កើតវគ្គជំនាញខ្លីៗ ដែលអាចឱ្យយុវសិស្សក្រីក្រចាប់យកជំនាញបានក្នុងរយៈពេលខ្លី ដើម្បីទទួលបានការងារដែលមានប្រាក់កម្រៃក្នុងកម្រិតមួយ។

បើទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ការដោះស្រាយបញ្ហារបស់សិស្សក្រោយបញ្ចប់មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិអាចធ្វើឡើងតាមមធ្យោបាយផ្សេងៗទៀត ដើម្បីបានបន្តការសិក្សានៅតាមមហាវិទ្យាល័យទោះបើតម្លៃសិក្សាទាបយ៉ាងណាក្ដី។ ដោយក្នុងនោះសិស្សមួយចំនួនស្វែងរកការងារក្រៅម៉ោងតាមហាង ក្លិប សណ្ឋាគារ ក្រុមហ៊ុនសន្តិសន្តិសុខ រត់ម៉ូតូឌុប ម៉ូតូកង់បី និងការងារជាច្រើនទៀតដែលមិនត្រូវការជំនាញជាក់លាក់ ឬកម្រិតវប្បធម៌ខ្ពស់ និងមានសល់ម៉ោងដើម្បីបន្តការសិក្សា។

មួយអន្លើទៀតយើងក៏សង្កេតឃើញមានការផ្ដល់អាហារូបករណ៍ពីស្ថាប័នរដ្ឋ និងឯកជនផងដែរ ប៉ុន្តែអាហារូបករណ៍ទាំងនោះផ្ដល់ត្រឹមតែថ្លៃសាលា មិនបានផ្គត់ផ្គង់ការចំណាយប្រចាំថ្ងៃ ឬសម្ភារៈសិក្សា បេសសកម្មសិក្សាផ្សេងៗឡើយ ដែលនេះនៅតែជាឧបសគ្គសម្រាប់សិស្សមកពីត្រកូលក្រីក្រ ដូច្នេះការឆ្លៀតពេលរកការងារ ឬបង្កើតការសម្រាប់ពួកគេនៅតែជារឿងជៀសមិនផុត។

លោក យ៉ាន ហឿន និស្សិតក្រីក្រមកពីខេត្តកំពង់ធំ បានចែករំលែកបទពិសោធន៍មួយនេះប្រាប់ nob70 ថា ពេលដែលលោកមកភ្នំពេញលើកដំបូង លោកបានសុំលុយឪពុកម្ដាយទៅរៀនជំនាញខាងរោងពុម្ភ ហើយពេលនោះលោកមានការណែនាំពីពូបង្កើតរបស់លោក។

រយៈពេល ៦ ខែក្រោយមក លោក យ៉ាន ហឿន ត្រូវបានរោងពុម្ភផ្ដល់ការងារឲ្យធ្វើ ដោយផ្ដល់ប្រាក់ខែ ១២០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ។ “ប្រាក់ខែ ១២០ មិនច្រើនទេ តែបើយើងចេះសន្សំគឺយើងអាចចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបានហើយ” ។ និស្សិតបញ្ចប់បរិញ្ញាផ្នែកភាសាអង់គ្លេសនៅសាកលវិទ្យាល័យអាស៊ីអឺរ៉ុបរូបនេះបញ្ជាក់បន្ថែម។

ចុចទីនេះ ដើម្បីអានអត្ថបទ រៀនពីរជំនាញក្នុងពេលតែមួយល្អឬក៏អត់?

ងាកមករក ចន្ថា និស្សិតឆ្នាំទី ៣ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញវិញ ប្អូនក៏បាននិយាយពីបញ្ហានេះដោយមិនលាក់លៀមថា ដោយសារតែពុកម៉ែនៅស្រុកគាត់មិនសូវធូរធា ប្អូនក៏សម្រេចចិត្តសុំគេធ្វើជាបុគ្គលិករត់តុនៅក្នុងក្រុមហ៊ុនបម្រើសេវាកម្មរៀបចំពិធីមង្គលការមួយ នៅម្ដុំបឹងសាឡាង។

យុវជនមកពីខេត្តកំពង់ស្ពឺរូបនេះបន្តថា “និស្សិតក្រីក្រគឺមានជិវិតបែបនេះឯង បើមិនខំប្រឹងធ្វើម៉េចបានបរិញ្ញាទៅស្រុកវិញ ”។

មិនខុសពីយុវជនទាំង ២ ខាងលើនោះទេ យុវជន ចម្រើន ពេលមករៀននៅភ្នំពេញលើកដំបូង ឪពុកម្ដាយប្អូនមានត្រឹមតែលុយបង់ថ្លៃសាលា និងផ្ដល់លុយប្រចាំខែតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ។ ឥឡូវនេះចម្រើន ជាជាងជួសជុលម៉ាស៊ីនត្រជាក់នៅកន្លែងមួយម្ដុំស្ទឹងមានជ័យ។ ចម្រើន បានប្រាប់ nob70 ថា មនុស្សសម័យឥឡូវយ៉ាងហោចណាស់ក៏រៀនចប់បរិញ្ញាដែរ បើយើងអត់លុយអង្គុយតែតូចចិត្តរហូតធ្វើម៉េចបានរៀននឹងគេ។ ដូច្នេះយើងត្រូវខំប្រឹងដោយខ្លួនឯង បើទោះជាយើងមានឪពុកម្ដាយចាំជួយយើងក៏ដោយ។

ចម្រើន បន្ថែមថា “ជាក់ស្ដែងខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ពុកម៉ែខ្ញុំមានលុយបង់ថ្លៃសាលាឲ្យមែន តែលុយចាយប្រចាំខែគាត់មិនសូវមានច្រើនឲ្យខ្ញុំទេ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវដើររកការងារជំនាញអីមួយដែលសមនឹងសមត្ថភាព និងកម្លាំងខ្ញុំ ទើបអាចឈរជើងនៅភ្នំពេញបានដល់សព្វថ្ងៃនេះ”។

ចុចទីនេះ ដើម្បីមើលតម្លៃសិក្សារតាមមហាវិទ្យាល័យនានាក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។

វិស័យអប់រំត្រូវបានបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយប្រៀបប្រដូចទៅនឹងថ្នាបណ្ដុះធនធានមនុស្ស ខណៈដែលធនធានមនុស្សប្រៀបនឹងគ្រឹះ និងសសរទ្រូងរបស់ប្រទេសជាតិ។ ភាពត្រដាបត្រដួសក្នុងការបន្តការសិក្សាកម្រិតបញ្ញារបស់និស្សិតខ្មែរអាចបង្ហាញឱ្យឃើញពីកម្សោយនៃកាយកចិត្តទុកដាក់លើវិស័យអប់រំនៅកម្ពុជា ប៉ុន្តែក៏បានបង្ហាញឱ្យឃើញពីភាពពុះកញ្ជ្រោល ក្ដីស្រែកឃ្លានចំណេះដឹងរបស់ខ្មែរជំនាន់ក្រោយផងដែរ។

ថ្វីបើរូបភាពនេះត្រូវបានសមាគម អង្គការក្នុងស្រុកមួយចំនួនបានលើកឡើងក្ដែងៗយ៉ាងណាក្ដី ក៏ក្រុមបញ្ញវន្តមួយចំនួនបានគត់សម្គាល់ និងលើកពីសញ្ញាណវិជ្ជមាននៃការកែប្រែ អភិវឌ្ឍប្រព័ន្ធសិក្សាថ្នាក់ក្រោមឧត្ដម ការពង្រីកនិងបង្កើតសាលាដើម្បីផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់សិស្សតាមបណ្ដាខេត្ត ការចូលរួមពីស្ថាប័នឯកជនយ៉ាងផុសផុលក្នុងវិស័យអប់រំដែលបានផ្ដល់ជម្រើសច្រើនដល់និស្សិតដែលមានជីវវភាពខុសៗគ្នា៕

ប្រភពឯកសារដើម៖ nob70

បញ្ជាក់៖ អត្ថបទដែលបានចុះផ្សាយនេះមិនមែនជាការតែងនិពន្ធដោយ Sampann IT ឡើយ ៕